Welkom in de bewuste wereld
Welkom in de bewuste wereld, een wereld van licht. Op weg naar een gezonder, gelukkiger en vitaler leven!
Category Archives: verruimd bewustzijn
Zwieren aan het balkon
Ik heb mezelf vorige week een heerlijk avondje theater cadeau gedaan.
Dan kan ik er daarna weer tegen. Het schept ruimte in mijn hoofd en werkt vaak zeer inspirerend. Al kijkend, ervarend en genietend heb ik meestal meteen ideeën over wat ikzelf wil en leuk vind om op de planken te zetten of te creëren.
Hoe heerlijk is het als je je energie gewoon kunt laten stromen, als je helemaal in je element bent en precies doet wat je hart en je wil je ingeeft.
Ben je in je flow, dan vliegt de tijd.
Dus daar zit ik dan, verwachtingsvol op de theaterstoel, mijn neus richting podium. Geroezemoes om me heen.
Even dutten en landen denk ik en….. tjoep daar ga ik.
Mijn oog valt op de loge en de rand van het balkonnetje, dat die loge creëert.
Goh, als je daar boven mag zitten, hoe kijk je dan uit op het podium?
Niet interessant, El, je zit niet daar, maar hier!
Wèl interessant, wacht eens even.
Als ik nu een koord hang aan de stang die op het muurtje van de loge zit dan kan ik me zo omhoog bewegen en op het balkonnetje klimmen.
Dat hoef ik niet in levende lijven te doen hoor. Het publiek zou denken: ‘De voorstelling is zeker al begonnen’, of erger nog ‘Die halve gare dame moet ook zo nodig wat’.
Maar ik doe het lekker toch. Met mijn bewustzijn kruip ik langs het touw omhoog en slinger me als een aal om de gladde stang van het balkonnetje van de loge.
Ik kijk even door de ruimte tussen de stang en het muurtje heen.
Als kind was dat al leuk, dan kwam ik vaak ook niet hoger dan de rand van het balkon. Ik tuurde dan tussen de ruimte van de stang en het muurtje door de buitenwereld in en zag van alles.
Dat kan ik nu ook best doen, maar ik heb zin in iets spannends. Ik ben nu liever even die nieuwsgierige ondernemende aal, die zich behendig rond de stang van de loge van het theater slingert.
De stang is lekker glad en koel. Wat een heerlijk overzichtelijke beweging. Roetsj roetsjjjj daar ga ik.
Dan rol ik me terug en hang ik weer even baldadig en behendig te bungelen aan het touw. Allemaal mensen onder mij, ha ha, allemaal bijzondere kapsels zo van bovenaf gezien, dat kan ik je wel verklappen. En wat ben ik lenig!
Ondertussen spiek ik ook even naar het podium: zie ik het van hieruit beter? Nee niet echt, ik kijk te schuin vanaf de zijkant. Ik zit het liefst in het midden. Recht voor het podium kan ik alles van alle kanten zien.
Nog even zwieren en schommelen maar, aan het touw boven de hoofden van al die mensen, die daar beneden al zitten te wachten. Tralalalala. Zal ik me eens laten vallen? Nee, maar niet doen, dan krijgen we zo direct een heel ander stuk theater.
Ik roetsjjj terug naar beneden netjes langs het touw terug naar mijn stoel.
Ploefff, daar zit ik weer, alsof er niets gebeurd is.
Ik kijk tevreden in het rond. Warempel ja, ik zit zo ongeveer midden voor het podium, zodat ik alles goed ga zien en beleven.
Wat een heerlijke avond theater wordt dit! Het is het aanbevelen waard, moet jij ook eens doen.
Uit respect voor een verlichte handdoek
Door mijn handen gaat een handdoek, een natte.
Naast me staat een grote wastas met nog veel meer natte handdoeken.
De wasknijpers staan in een mandje klaar. Pffft, snel even doen.
Het is een klusje dat altijd aan het begin van de dag voor me klaar staat, en er komt nog zoveel werk aan. Bah.
Ik moet snel de was nog even ophangen, voordat de hectiek van de dag zich aandient. Niet leuk, kost altijd tijd. En het komt steeds maar terug ook.
Nog een keer: bah!
“Kom El niet flauw zijn, vlug even doen, dan kun je daarna door met het echte werk.“ Ik voel de bekende frons in mijn hoofd en driftige handen duiken de stapel was in. Ik trek en duw aan de verfrommelde natte was om er een theedoek uit te vissen. Die zit er helemaal tussen gedraaid. Altijd hetzelfde liedje: één grote knopenboel, die natte was. De derde “Bah” houd ik nog net op tijd in!
En dan opeens….kom ik met een schok tot bezinning.
Ja zeg, zelfs een kind kan de was doen. Hier hoef ik eens even níet over na te denken. Hier ga ik een kwartier over doen. Een heerlijk kwartier voor alleen maar de was.
Ik moet het nu aan mezelf toch stiekem toegeven: de was ophangen vind ik eigenlijk best leuk. De handdoeken kletsen zo lekker als je er de kreukels uitslaat.
Ik heb van die houten wasknijpers. Die komen nog van mijn vader. Die zijn favoriet, want die klemmen de was meteen zo lekker degelijk vast. Bij de eerste knijpers in mijn handen moet ik dan ook altijd even aan mijn Paps denken en glimlach. Tjonge, híj heeft veel was opgehangen in zijn leven! Dat ging altijd heel efficiënt en vlot. En nu ben ik in het rijke bezit van zijn handige houten wasknijpers!
“Pok pok” doen de wasknijpers: weer een handdoek aan het rek. Ik krijg er plezier in. Ik merk dat ik van tevoren al een beetje heb bedacht, hoe ik alles op het rek ga hangen. Hé, wat gaaf: ik merk dat ik steeds een andere manier verzin. Ik hanteer wel een handig kader, een soort wiskundige basisrichtlijnen, zodat de was wel op het rek past, maar dan gooi ik me erin en ga ik ook mijn eigen gang. Elke dag kies ik een andere opstelling, een andere vorm voor mijn wasje. Da’s echt best wel creatief te noemen.
Hoe heerlijk als alles dadelijk hangt, strak uitgelijnd.
Het zonnetje schijnt vandaag en ik sta buiten. Het weer geeft me dit cadeau.
Boven me uit rijst onze grote vriendelijke Hollandse eikenboom met zijn gezellige, wat ondeugende overkapping. Regelmatig komt er een eikel of een dikke vogelenpoep naar beneden gevallen uit die eikenboom. Ik kijk omhoog en zeg: “Hallo boom”.
Geen probleem denk ik dan. Het wordt gewoon een verrassing of de was uit beeld blijft dit keer, of wordt gespot door de grapjassen uit de eikenboom.
Als ik nu mijn chique gala jurk op het wasrek zou hebben gehangen, ging er vandaag een laken over om het vuurwerk op te vangen. Maar ik waag het erop, de handdoeken kunnen wel tegen een stootje.
Door al die handdoeken is het leven heen gegaan, bedenk ik me opeens.
“El, heb respect voor elke handdoek.”
Liefdevol glijdt de volgende handdoek door mijn handen. Ik word helemaal blij en warm van binnen. Het wordt bijna een ritueel nu.
Hoe heerlijk als het allemaal weer schoon is en daarna nieuw leven mag verwelkomen. Er zullen weer mensen zijn, die de nieuwe dag mogen beleven via deze handdoeken.
Oppassen nu dat ik de tijd niet ga vergeten! Want als ik echt helemaal opga in dat wasje, dan ga ik net een tandje minder snel. Dat kan soms zó lekker voelen, dat ik ‘indoezel’ boven mijn eigen wasrek en de tijd vergeet.
Er komt vanzelf een eind aan de stapel was, hij hangt. Het is een prachtig wasrek geworden een mooie creatie van verwachtingsvolle schone handdoeken.
Hoe eenvoudig kan het zijn: creëren, mediteren en een dagelijks klusje klaren.
Een mooi totaalpakketje. Een aanrader dus, en eentje waar je niet omheen kunt. Hij ligt letterlijk voor het oprapen.
Tot morgen dan maar, hè was, dan maak ik van jou een mooie nieuwe creatie!
De dag is vreugdevol begonnen.
De wind en de massa – alchemie van machten en krachten.
De afgelopen week kwam ik dit thema weer eens tegen in één van de consulten in de praktijk: Iemand had erg veel last had van de dominante opstelling van iemand anders. De persoon in kwestie, werd er erg onrustig van en zat met veel frustratie en onmacht.
Herkenbaar?
Ja, we maken dat allemaal wel eens mee. Je komt iemand tegen, die jou lijkt te ‘bepalen’ en te ‘overheersen’ met zijn of haar krachten en machten.
Wat klinkt dat ernstig en lastig. Ik zeg je: het is een uitdaging! We krijgen weer iets te leren en we worden er sterker en wijzer van.
Ik ga je vertellen hoe ik het zie:
Als je een persoon tegenkomt, die veel dominanter lijkt dan jij, dan voelt deze persoon aan als een massa, een brok, misschien zelfs als een defensief blok, tegenover je.
Zo’n situatie kan enorm veel woede, angst, frustratie of onmacht opwekken.
Op zo’n moment is deze dominante persoon bepalender, zwaarder en meer ‘gegrond’ in zijn of haar energie.
Jij bent dan juist wat wankel. Jij kunt alle kanten op bewegen. Je bent niet standvastig en niet gegrond in jouw energie.
Je kunt het ook zo zeggen: Jij bent de wind en deze persoon is de massa.
Ken jij het verhaal van de wind en de massa?
Soms ben ik de wind.
Dan wervel en suis ik overal tussendoor en omheen. Ik kan overal komen, niets is me te gek. Ik kan overal overheen en tussendoor vliegen.
Maar dan komt er een moment, dat ik de massa ontmoet. Opeens kan ik niet meer precies gaan waar ik wil. Die grote kei, die massa, staat in de weg.
Een grote steen is voor de wind geen peulenschilletje om te verplaatsen.
Opeens moet de wind zijn eigen krachten volledig inzetten. Tenminste: dat dènkt de wind.
Maar let nu op: de wind kan iets heel anders doen om met deze massa om te gaan!
Negeren helpt niet, een gevecht aangaan ook niet.
Wat kan de wind doen? Hier komt een alchemistische truc:
Als jij in een ontmoeting merkt, dat je de wind bent en de ander de massa doe dan dit: Stel je voor dat deze persoon, de massa doorzichtig, transparant wordt, en dat je zo zonder meer dóór hem heen kunt gaan.
Je negeert deze persoon dus niet, maar je laat hem/haar net als de wind ruimte maken. Jij wordt de vaste massa en kunt gemakkelijk en ontspannen door hem heen.
Als een echte alchemist verander jij de massa in de wind en de wind in massa!
Jij wordt dus even de vaste massa en de kei in deze ontmoeting wordt even de wind. Daarmee keer je de invloed van de massa op elk niveau.
Dit moet je je gewoon voorstellen, inbeelden, geestelijk waarachtig maken.
Visualiseer het. De massa wordt transparant, minder compact, minder verdicht, de moleculen nemen afstand. De wind verdicht zich tot massa en kan er met gerichte sturing doorheen.
Jij bent de massa, de ander is de wind!
Het is zoals het is.
Ga deze persoon en de situatie verder niet analyseren. Ga er niet in spitten of graven. De massa zocht je onbewust op. Jij leert je krachten anders te gebruiken, zodat je met dit soort energieën kunt omgaan. Vat het niet persoonlijk op.
Het is nou eenmaal een gegeven, er is wind en er is massa!
Vandaag heb ik ontdekt dat ik gewoon mag stralen
Ik heb het ontdekt, ja ik heb het nu echt ontdekt!
Er borrelt een grappig klein luchtbelletje van binnenin mij omhoog.
Het kriebelt vanuit mijn maag met kleine sprongetjes omhoog, tot in mijn keel en dan begint alles van binnen te tinkelen.
Woepsie, ik kan niet meer stil zitten en spring opeens in de lucht.
Het was slechts één gedachte, één gevoel dat me dit bracht. En nu ben ik opeens volledig opgeladen!
Het geheim
Jongens, vandaag heb ik ontdekt dat ik gewoon mag stralen. We mogen blij zijn met wat we hebben, toch, waarom niet?
Ja, doe het van binnen. Laat het toe! Maak je eigen vrolijke innerlijke sprongetje.
De kranten en het nieuws staan vol met ellende, maar jij hebt een andere opdracht. Laat iets opborrelen van binnen in je lijf.
Ik zie een grappig klein luchtbelletje, dat ter hoogte van mijn maag opstijgt: een vrolijke twinkeling
Waarom zou ik moeten zitten treuren in een hoekje, omdat er zoveel treurnis is? We worden geroepen om vooral te schijnen en te stralen. Als jij blij kunt zijn met wat je hebt, help je de wereld ook. Je brengt je omgeving in een lichtere vrolijkere trilling en dat helpt. Dat helpt enorm om het licht te verspreiden. Het resoneert door tot in diepten van dimensies. En dát is, zal ik je vertellen, iets dat ik héél zeker weet!
De zon stopt toch ook niet met schijnen?
Vroeger durfde ik niet goed blij te zijn, als een ander verdrietig was. ‘Ik kan toch niet blij en vrolijk zijn, als jij verdrietig bent?’
Maar mijn loyaliteitsgevoel mag nu aan een boom zwieren en uitwaaien hoor. Wat is het heerlijk om gewoon blij te zijn!
Hoe meer schaduwen om me heen, hoe groter het contrast met het licht zal zijn. En dan hoop ik dat jij in de schaduw, juist vanwege dat contrast een lichtstraaltje gaat opvangen. Niets werkt zo aanstekelijk en prettig op ons humeur als een stralende zon en een aanstekelijke lach.
En als buiten de zon niet schijnt, hebben we des te meer licht van binnen nodig. Wil je iets kunnen betekenen voor de ander? Ik zeg je: ‘Durf te stralen. De wereld wordt er mooier van!’
Welkom aan de telefoon!
In het najaar van 2013 is mij iets bijzonders overkomen.
Ik kreeg een kijkje in de toekomst!
In het najaar van 2013 overkwam het me weer eens: ik kreeg via beelden en een heel helder gevoel een duiding over hoe verder te gaan met mijn werk.
Het ging niet over de consulten, die gaan gewoon door!
Het ging niet over de lezingen en de belevingsdagen, die komen er alleen maar meer!
Nee, het ging over werken en energieoverdracht via de telefoon.
Ik weet het nog precies, ik zat aan onze keukentafel.
Dit is een soort krachtplek in ons huis. Als ik daar zit komen er vaker beelden binnen!
Opeens zag ik mijzelf aan de telefoon zitten.
Een grote lichtzuil van hemel tot aarde.
Ik zat aan de keukentafel.
Uit het niets kwam ik in de ervaring terecht, waarbij ik mijzelf letterlijk voelde en zag zitten met de huistelefoon aan mijn oor.
Het was alsof ik ter plekke, aan het bellen en het spreken was.
Ik was verbonden met een grote lichtzuil. Sterker nog: ik zát in die zuil, die van de hemel tot de aarde reikte. De energie in deze zuil was heel krachtig.
Ik zag de mij zo bekende lichtstippen en lichtbollen. Ze gingen in deze lichtzuil op en neer. Ze zweefden. Ze bewogen zich tevens ook heel gericht. Het was een bewegen, in een rustig helder weten.
Ik had de telefoon in mijn hand, dat voelde ik ook letterlijk zo, en ik zag mijzelf spreken.
Ik kwam tot het besef, dat ik niet zomaar wat zei door die telefoon, maar heel duidelijk in een flow zat van helder spreken en helder voelen!
Ikzelf was op dat moment energetisch heel hoog geladen. Mijn energie tintelde en bruiste. Ook mijn lijf tintelde. De energie ging heel sterk op en neer.
Het voelde heel goed en heel vertrouwd, terwijl het nieuw was voor me.
Zó zou ik me voelen als ik bezig was met dit werk! Ik wist dat meteen, ik hoorde het van binnen.
Terwijl ik aan het telefoneren was, voelde ik jullie, degenen die inbelden. Ik kon aan jullie dingen vertellen en zou energie doorgeven.
Je zult je afstemmen en energie kunnen doorgeven.
Er werd mij gezegd: “El, je gaat deze energie inzetten voor de mensen die inbellen, zij kunnen het voelen, zij worden door jouw woorden en jouw oefeningen meegenomen in deze dimensie en zullen ieder op hun manier dingen gaan weten en voelen Ze kunnen dat dan weer gebruiken in hun dagelijks leven.”
Jongens, het leek wel een droom.
Tjonge, dit overkomt mij dus vaker. Het leek wel een droom, een heldere droom, die ik bij klaarlichte dag voelde en zag binnenkomen.
Ik kan die gewaarwording nu nog letterlijk terug halen. Ik weet ook dat mijn hartgebied heel veel ruimte kreeg en dat ik heel blij werd van binnen. Ik voelde een soort euforische juichstemming
Ook ditmaal heb ik goed geluisterd.
Ik heb de opdracht aangenomen en ze is al waarheid geworden!
We zijn de teleseminars gaan opzetten en uitvoeren en ze blijken krachtig door te werken.
De mensen, die meededen lieten me weten dat het goed overkwam en dat er zoveel gebeurde.
Je kunt het echt voelen en voor je zien.
Als ik inbel en jullie aan de lijn heb, dan voel ik ook echt wat de mensen voelen, die inbellen. Jij kunt de energie ook echt voelen. Nadien als jij mij een vraag stelt, weet ik vaak meteen wat er dieper meespeelt. Het antwoord op de vragen heb ik meteen helder en paraat.
Wat ben ik blij dat ik dit soort views krijg en dat ik doorzet om ze ook op te pakken en werkelijk concreet te maken. Wat ben ik blij met alle hulp om me heen om het waar te maken.
Wat ben ik blij met jullie die meedoen, want hoe dan ook,
dit resoneert via jou door jouw wereld in. Daar wordt alles mooier van!
Er zit een kabouter in de poef! Over helderziendheid en innerlijk zien.
Vandaag ga ik je iets vertellen over het vermogen tot helder zien!
We hebben een paar prachtige belevingsmiddagen mogen meemaken. Ik heb toen het verhaal achter mijn helderziendheid de wereld in gebracht!
Het is heerlijk, om zo te mogen vertellen en nog mooier: te horen dat de boodschap aankomt en echt binnen komt. Wat ben ik blij!
Een echte verhalenverteller
Enkele gasten zeiden nadien tegen mij: ‘El, je bent een echte verhalenverteller! Ik was verwonderd en geboeid door jou, van begin tot eind! Ik kon jou voelen en ik kon zien wat je vertelde. Er ging iets bij mij open van binnen!’
Nou, ik zeg jullie, het vertellen van verhalen op deze manier, is voor mij net zo wonderlijk en boeiend!
Weet je waarom?
Al die verhalen zitten in mij. Ze zitten van bínnen in mij, in visuele beelden en in een weten, in voelen en horen, in ruiken en in proeven zelfs! Als ik in die verbindingen stap, kom ik thuis.
Vandaag ga ik je daarover vertellen, want het brengt je dichter bij jouw helder zien en jouw helder waarnemen. Het brengt je dichter bij je innerlijke wereld en dan leer je met stappen innerlijk te kijken!
Hé, doe je ogen open en kijk naar binnen!
Helderziendheid begint bij innerlijk zien. Als we beelden waarnemen of informatie doorkrijgen, vindt dat o.a. plaats in onze geest, in onze innerlijke wereld.Dat was voor mij een echte eyeopener, want ik dacht dat ik vooral letterlijk om me heen moest kijken om iets helder waar te kunnen nemen.
Niets is minder waar. De meeste informatie ligt verborgen onder de sluier van het dag-bewustzijn. Alles wat we letterlijk zien, stoffelijk waarnemen, is slechts een jas.
In die jas zitten hele werelden verborgen.
Als ik het over helderziend heb, noem ik dat dus graag innerlijk zien.
Onze visuele verbeeldingskracht helpt enorm om dit innerlijk zien te ontwikkelen.
Daar ga ik je iets over vertellen. Want als je die visuele verbeeldingskracht vrij kunt maken en kunt ontwikkelen, als je zelfs creatief durft te gaan verbeelden en denken, dan ontwikkel je iets in je brein dat je gaat helpen helder waar te nemen.
Als klein kind al had ik een enorme verbeeldingskracht.
Het leuke is, het is niet weggegaan, die verbeeldingskracht. En ik denk bij jou ook niet.
Bij ons, volwassenen, wordt onze verbeeldingskracht gemakkelijk geblokt door ons denken en onze ratio. Ook handig, want deze vertellen ons, hoe we door de dag heen allerlei zaken moeten plannen, aanpakken en stroomlijnen.
Maar voor ons innerlijk zien is het vaak minder fijn, omdat dit rationele denken de grote innerlijke ruimte van waarnemen kan blokkeren. We hebben daar dan vaak even minder toegang toe.
Laat dus nu je denken even los, en laat maar eens gewoon een verhaaltje tot je komen.
Je zult merken dat er van binnen iets gebeurt. Iets, dat jeinnerlijk goed doet.
Er zit een kabouter in de poef!
We gaan terug naar mijn kindertijd.
Mijn vader had een poef gemaakt. Zo eentje om op te zitten.
Voor mij was die poef magisch groot.
Paps had dat op zijn manier gedaan. Het was een sterke mooie grote poef geworden met groen skai leer rondom en een stevige vulling.
Bovenop lag een rond kleed, dat hij zelf geknoopt had in een bloemmotief. Het was een gezellige, warme, degelijke, grote zit-poef geworden.We pasten er met meerdere kinderen op, al was dat soms wel duwen en trekken om een plekje.
Je kon die poef ook op zijn kant leggen en er dan mee rollen. Je kon er zelfs op gaan liggen en dan rollen. Ja, dat heb ik wel eens gedaan. Meestal rolde de poef dan scheef en viel ik ervan af. Ik voel nog precies hoe dat ging. Het was een beetje spannend en een uitdaging om op de zijkant van die poef te rollen. En oh oh, de meubels rondom, daar moest je dan natuurlijk niet tegen aan botsen.Ik kon er voor mijn gevoel ook zo instappen, in die poef.
In mijn beleving was die poef groter dan ik.
Dan snap je wel, dat het om iets indrukwekkends ging.Dat was het ook, want toen de poef klaar was, werd hij ook geïntroduceerd als ‘iets bijzonders’ in ons gezin. Het was een bijzondere gebeurtenis mag ik wel zeggen.Toen de poef klaar was en in de kamer stond, vertelde mijn moeder ons, dat er in die poef een kabouter zat.
We moesten niet teveel stoeien en rollen met die poef, want de kabouter had er zijn huis.
Soms moesten we zachtjes doen, want anders zou de kabouter last hebben van het kabaal.
En kabaal en gestoei kon er zijn bij ons thuis. Ik had 3 broers en 5 zussen. We hadden bovendien een hond, kwarteltjes, hamsters, schildpadden, cavia’s en zo meer.Mijn moeder vertelde dus, dat er een kabouter in de poef zat. En wij hingen aan haar lippen….
Dat mijn moeder die kabouter zag, het was een waarheid! Ik zag hem ook!!
Mijn vader had een poef gemaakt. Zo eentje om op te zitten.
Voor mij was die poef magisch groot.
Paps had dat op zijn manier gedaan. Het was een sterke mooie grote poef geworden met groen skai leer rondom en een stevige vulling.
Bovenop lag een rond kleed, dat hij zelf geknoopt had in een bloemmotief. Het was een gezellige, warme, degelijke, grote zit-poef geworden.We pasten er met meerdere kinderen op, al was dat soms wel duwen en trekken om een plekje.
Je kon die poef ook op zijn kant leggen en er dan mee rollen. Je kon er zelfs op gaan liggen en dan rollen. Ja, dat heb ik wel eens gedaan. Meestal rolde de poef dan scheef en viel ik ervan af. Ik voel nog precies hoe dat ging. Het was een beetje spannend en een uitdaging om op de zijkant van die poef te rollen. En oh oh, de meubels rondom, daar moest je dan natuurlijk niet tegen aan botsen.Ik kon er voor mijn gevoel ook zo instappen, in die poef.
In mijn beleving was die poef groter dan ik.
Dan snap je wel, dat het om iets indrukwekkends ging.Dat was het ook, want toen de poef klaar was, werd hij ook geïntroduceerd als ‘iets bijzonders’ in ons gezin. Het was een bijzondere gebeurtenis mag ik wel zeggen.Toen de poef klaar was en in de kamer stond, vertelde mijn moeder ons, dat er in die poef een kabouter zat.
We moesten niet teveel stoeien en rollen met die poef, want de kabouter had er zijn huis.
Soms moesten we zachtjes doen, want anders zou de kabouter last hebben van het kabaal.
En kabaal en gestoei kon er zijn bij ons thuis. Ik had 3 broers en 5 zussen. We hadden bovendien een hond, kwarteltjes, hamsters, schildpadden, cavia’s en zo meer.Mijn moeder vertelde dus, dat er een kabouter in de poef zat. En wij hingen aan haar lippen….
Dat mijn moeder die kabouter zag, het was een waarheid! Ik zag hem ook!!
Voor mij was het meteen levensecht: er zit een kabouter in de poef!
Ik ging zitten kijken en turen in die poef. De poef werd spontaan doorzichtig transparant met een ruime innerlijk dimensie. En daar binnenin zag ik, gewoon door de buitenkant heen, dat kaboutertje zitten in een heus eigen woonkamertje met meubeltjes, kasten en een tafel. De kabouter zag mij niet, die was altijd naarstig aan het werk. Ik zag de meubeltjes en de kabouter voor me, tot in detail. Soms zat ie aan tafel, dan zag ik hem van de rugzijde, soms zat ie in een schommelstoel.
Het was een vriendelijke kabouter in een gezellig huisje.
Ik ging zitten kijken en turen in die poef. De poef werd spontaan doorzichtig transparant met een ruime innerlijk dimensie. En daar binnenin zag ik, gewoon door de buitenkant heen, dat kaboutertje zitten in een heus eigen woonkamertje met meubeltjes, kasten en een tafel. De kabouter zag mij niet, die was altijd naarstig aan het werk. Ik zag de meubeltjes en de kabouter voor me, tot in detail. Soms zat ie aan tafel, dan zag ik hem van de rugzijde, soms zat ie in een schommelstoel.
Het was een vriendelijke kabouter in een gezellig huisje.
Telkens als ik echt in de poef wilde stappen, kwam ik net iets te dichtbij en was ie weg en zijn huisje ook, maar als ik een beetje aan de buitenkant bleef kijken, kon ik toch helder in zijn wereld zien.
Ik kon met die gedachten en dat beeld gewoon op reis gaan. En wat ook heel leuk was, zelfs als ik niet in onze woonkamer was, ging de kabouter in de poef met mij mee. Ik hoefde maar even aan hem te denken en hij was er meteen.
Dat tovert tot op de dag van vandaag een grote glimlach op mijn gezicht. Maar het vertelt mij nog iets. Het vertelt mij, dat ik toen al het vermogen had om de dingen letterlijk voor me te zien en als ik wilde er zelfs letterlijk te zijn.
Door mijn leven heen heb ik dat getraind en doorontwikkeld.
Vanuit het beleven van mijn eigen innerlijke wereld, werd ik geleid naar het beleven van de innerlijke wereld van de mensen om me heen.
Het helpt enorm in mijn werk
Wanneer ik aan mensen iets duid over hun leven, over hoe ze de dingen beleven of hoe ze participeren in hun wereld, dan komen de beelden vaak heel helder en scherp naar voren.
Mijn totale vermogen om innerlijk en visueel te zien heb ik getraind, maar het talent om visueel en in beelden waar te nemen, daar ben ik dus mee geboren!
Als ik voor jou ‘lees’ en kijk in jouw innerlijke wereld, dan parkeer ik mijn eigen verhalen opzij, dan ‘vertel ik jou’. De kunst dat te kunnen, ligt voor mij o.a. verborgen in het vermogen zelf rijk en diep te kunnen waarnemen.
Wat heerlijk, dat ik in mijn vroege jeugd
de magie van grote andere werelden al mocht toelaten.
Dat mijn moeder die kabouter in de poef zag, was een schot in de roos,
voor haar en voor mij!
de magie van grote andere werelden al mocht toelaten.
Dat mijn moeder die kabouter in de poef zag, was een schot in de roos,
voor haar en voor mij!
Over een schuddebuikende zak aardappels
Ik heb eens een bijzonder consult meegemaakt. Eigenlijk maak ik dagelijks zeer bijzondere consulten mee, maar deze was wel heel erg apart!
Ik weet niet eens meer waarover dat consult ging. Wat ik wel nog weet, is dat ik begon met de woorden: “Ik ben soms net een grote zak met zware aardappels, die zichzelf de trap op moet hijsen. Dat is me toch een karwei! ”
Zowel mijn cliënt als ik konden zich daar direct iets bij voorstellen.
Nu ging het er natuurlijk om, dat ik mijn cliënt die zak met aardappels ook in de schoenen wilde schuiven. Maar dat liep anders.
Ik zei: “Stel je nou eens voor: een zak aardappels die zichzelf de trap op probeert te hijsen.”
We zagen het meteen helemaal voor ons.
En toen… .gebeurde het.
Een lach krulde omhoog vanuit mijn buik en een lach krulde omhoog vanuit haar buik. De hemel brak open ter hoogte van ons keelgebied en zo uit het niets rolden we alle twee zeer overtuigend door in een schaterende schuddende bulderende LACH.
Die lach hield niet op, die lach werd een lawine.
Een lawine aan lach, waarvan de tranen rondvlogen in de praktijkruimte.
En elke keer als ik iets verstandigs probeerde te zeggen om ons, en vooral mijzelf natuurlijk, te herpakken, schoot die lach weer omhoog vanuit mij of haar. En….daar gingen we weer!
Het krulde vanuit onze buik omhoog en ik kon niet anders, dan dubbel hangen.
Een zak aardappels, die de trap niet op komt. En dit moest er nu van komen!
Zo langzaam aan rolden in mijn verbeelding die aardappels alle kanten uit. 25 Kilo aardappels, het was een grote zware zak, rolden door de ruimte met veel gegiebel, gegeit en gekanonneer.
Help, help . Er kwam geen zinnig woord meer over mijn lippen.
Hoe meer ik mij in de strijd wierp, om toch maar vooral ook nog even verstandig over te komen, hoe meer zakken aardappels mijn cliënt zag en….daar gingen we weer!
Ik weet het echt niet zeker, maar dit moet toch zo’n half uur hebben geduurd, want toen was het consult opeens voorbij.
Er viel even een stilte. We keken zeker niet verbaasd op. Dit was heel normaal.
We schudden elkaar de hand en zeiden lachend: tot een volgende keer.
We wogen kilo’s en kilo’s lichter. Zij was een meisje van 11 en ik was El.
Leuke anekdote:
We droegen die dag precies dezelfde bril! Die hadden we allebei net nieuw uitgezocht.
Een erwt in mijn koffie!
Over een zalige beleving van de koffiepauze.
Een licht en gemakkelijk verhaaltje voor als je maar eventjes tijd hebt!
Vandaag zeg ik je: “Haal eruit wat erin zit! Maak van je korte pauze een eindeloze belevenis”.
Het gaat dus over mijn eerste kopje koffie van vandaag. Zalig moment van even landen.
Als je dacht dat ik van de thee was, dan zeg ik: “Doe mij in de ochtend maar even iets sterkers. Een lekkere kop koffie zet me in mijn kracht.”
Ik heb dus even pauze nu.
Daar zit ik dan, met mijn welverdiende koffie.
Er klinkt een zoem in mijn oren. Eén van mijn voeten tikt op de grond, bijna ritmisch. Ik draai mijn kopje om en om en zoem zachtjes mee. Het klinkt als mmmm.
Even schiet er door mijn hoofd, dat ik het verkeer op straat letterlijk voorbij hoor baggeren. De jongen op de fiets rijdt door een plens water en lacht.
Zoem zoem. We zijn gelijk gestemd.
Hij op de fiets in het drukke verkeer, gaat gelijk op met mij.
Ik glimlach.
Ik neem mijn kopje in mijn beiden handen, die een kommetje vormen. Kommetje koffie in kommetje handen. En draaien maar, om en om. Lekker warm. De geur kringelt mijn neus in. Heerlijk!
Wat is dat toch met dat kopje koffie en mij?
Een moment van helemaal tot mijzelf komen!
De keukentafel praat mee en mijn voet trommelt een deuntje.
Plats plats.
Ik zou zomaar een klein steentje kunnen pakken. Of nee, een erwt uit de keukenkast, nog beter! Die gooi ik dan heel eigenwijs in mijn kopje koffie. Ik laat die erwt in het kopje plonzen en dan heb ik ook een beetje van die jongen buiten op de fiets hier in huis!
Plats, plats, aangenaam genot.
Ja ja, inmiddels is dat kopje half leeg.
De geluiden van buiten zijn nu ver weg als een zachte ruis, een wollig ‘ver weg’ dekentje van niks en niks meer hoeven.
Mijn aandacht is nu op mijn duim gericht. De erwt moet uit de koffie.
Ik laat me het laatste restje koffiegenot niet ontzeggen. Ook niet, hoewel ik weet, dat daar onderin mijn kopje de drab zit.
Kopje koffie ‘klaar en op’ betekent: Hop, hop aan het werk!
Ik rek mijn tijd nog even door naar de bodem van de kop te staren.
‘Drab, drab’ vertelt zo haar eigen verhaal!
Dadelijk ga ik hele andere drab vegen en ruimen. Niet van het kopje, dat spoelen we gewoon even om onder de kraan.
Weet je dat het model van het kopje er ook nog toe doet?
Ik moet een kopje echt in mijn handen kunnen pakken, het moet stevig en robuust, maar toch elegant aanvoelen. En ik wil er geen lepeltje in, want dat zit in de weg. Het gaat echt om het simpel, organisch draaien van het kopje, de geur, de smaak en het contact van ‘warm en robuust’ met mijn handen.
Misschien is dat het wel: het vol contact met het NU zit in die kop!
En het gooien van de erwt natuurlijk…
Ik ben een eindeloze, tijdloze pauze verder nu. Heerlijk, dat was dat.
De koffie is op: Hop hop aan het werk, er wachten rijen mensen op me!
De tafel blijft staan in de keuken hoor. Hier kom ik straks terug.
P.s.
Vind je dit een verhaaltje, dat nergens over gaat? Dan heb je het begrepen.
Een zalige pauze gewenst!
Mijn benen rond de aarde
“Mijn hoofd zit zo vol. Jij trekt de drukte uit mijn hoofd.”
Hij begon te fluisteren:
“El, schrijf dat boek maar. Dan moet je gewoon beginnen met schrijven.”
Ik liet Pepijn groeien. “Kun je het voelen? Je wordt reuze, reuze lang!”
“Ja, ik voel het. Dit ken ik! En dan is het net of ik mijn benen om de aarde heen kan leggen!”
Hij sprak op fluistertoon. Zo’n magische beleving vraagt ook om onze verstilling en om ons respect.
Pepijn van 9 jaar bezocht mijn praktijk. Een wijs man, met een kennis en weten van heel oud, van heel ver en van hier en NU.
Lieve allemaal, wat je zojuist las is zomaar een greep uit mijn praktijk.
Ik ontmoet mensen van 0 tot 100 jaar en kan met hen spreken als gelijken.
Waarom? Omdat we op een level praten, waarop we elkaar herkennen.
Mensen zeggen vaak: “El, bij jou kom ik thuis. Het is net alsof je door mij heen praat. Als jij praat hoor ik mezelf spreken. El, bij jou kan ik opeens landen in mijn lijf.”
Pepijn gaf mij een prachtig beeld van wat ik in de kern kan aanraken en betekenen voor mensen.
Ik mocht het van hem aan jullie vertellen!
Pepijn zei: “Ik voel het! Ik word weer zo lang, dat ik mijn benen rond de aarde kan leggen.”
Hoe werkt dat?
Ons lichaam is vaak te klein voor wat we meemaken en verwerken.
Onze ziel, ons ZIJN, onze energie is vele malen groter dan ons fysieke lichaam. Ons energetisch lichaam is vele malen groter!
Als we weer contact kunnen maken met wie we echt zijn, kunnen we eindeloos lang worden. We groeien, groeien en wel echt heel letterlijk. We kunnen het echt voelen!
We reiken dan van hemel naar aarde, van aarde naar hemel en verder dan dat. We vormen een toegang naar verleden en toekomst.
Op zo’n moment zijn we ook ‘op onze levensweg’.
Het is best moeilijk om dit met je verstand te kunnen bevatten. Ons brein doet echt zijn best hoor en doet overigens gewoon lekker mee met die groei. Maar dat verstand van ons, dat verstand daarentegen, kan dit maar moeilijk bevatten. Ons verstand is slechts een deel van ons brein en nu net niet het deel dat dit kan bevatten of uitleggen. Als we het rationeel benaderen is het dus niet te pakken en te snappen.
Dit is namelijk een gevoelskwestie.
Je mag het dus voelen. En als je het voelt, dan word je net als Pepijn, iemand met een eindeloos bereik, die zomaar “Zijn benen rond de aarde kan leggen”.
Als je dat kunt heb je een schat in handen: de schat van het oneindige!
De schat van het onbeperkt vermogen! Daar word je heeeeeeeel rustig van, daar word je heel “wetend’ van.
Pittige materie voor de wetenschap – Een fluitje van een cent voor Pepijn.
Wil jij dit ook kunnen?
Breng jezelf eerst van je hoofd in je lijf.
Zorg voor lichaamsbinding!
Zoek die dingen op, waarbij je weer mag voelen en ervaren.
Je zult eerst weer mogen gaan voelen en van daaruit kun je met stappen in de magische verbinding met het oneindige komen. Misschien ga je ook groeien net als ik, net als Pepijn.
Laat je vooral inspireren door nieuwsgierig te zijn, niet te hard te willen, maar wel echt te gaan voelen!!!
Enne…. over dat boek gesproken: ‘Pepijn, dat komt eraan! Het groeit met stappen, net zoals wij groeien.‘