El’s Zang-feuilleton: Zingen is een levenselixer! (Deel 2)
Van Gospelgloed en ander vuur
De gospelgloed is toegeslagen en meer dan ooit.
Een tijd geleden volgde ik een gospelworkshop. De les pakte heel anders uit, dan ik van te voren had bedacht. Ik raakte ter plekke niet geïnspireerd en was daar behoorlijk van van slag. Ik zag bij veel mensen het ware gospelvuur, maar bij de inspirator van dit gebeuren, kon ik de innerlijke vlam niet zien uitreiken tot de hemel. Het vertelde me meer dan ooit hoe belangrijk het is, dat we niet op slot zitten als we zingen.
Ik had een paar weken nodig om alles voor mezelf te plaatsen, te zien en te begrijpen. Mijn eigen missie met betrekking tot zang- en stemwerk werd met stappen opeens glashelder. Om het allemaal op een rijtje te krijgen, moest ik er wel even tussenuit. Zo zou ik de knoop kunnen ontwarren.
Mijn mental coach had me dat aangeraden. Ze zag al, voordat ik het door had, dat ik die vlam zelf juist heel hoog de lucht in wilde gooien en mensen wil tonen hoe je al zingend van de aarde naar de hemel kunt reiken en innerlijk bevrijd raakt.
Nou, een korte retraite en escape uit de hectiek van al mijn passievolle werk leverde heeeeeel wat op. Enne…ik had er maar één hele dag voor nodig om het helder te krijgen. Bovendien had ik opeens vele verhaaltjes op papier.
Nu weten jullie meteen waar El’s zang-feuilleton het levenslicht zag, hoera!
Ik was het even vergeten. In de drukte van al mijn andere missievolle werk, had ik bedacht dat ik het zingen maar op een laag pitje moest gaan zetten.
Oh oh, bedacht maar niet doorvoeld!!
Maar jongens, dat gaat helemaal niet. Dat zingen kan niet op een lager pitje.
O jee, nu gaat de vlam er dus pas echt goed in.
Allerlei herinneringen en reflecties van mijn ziels-verwarmende en ziels- herkennende ervaringen kwamen tijdens deze korte retraite bovendrijven.
Alle kennis en muziekervaring begon zich te bundelen in mij.
Opeens voelde en zag ik mijzelf weer staan. En Hoe!!
Als 18 jarige stond ik als solist tijdens de gospel-mis bij aanvang van Jazz in Juketown in een bomvolle kerk met een swingende band en vloog ik voor het eerst van de aarde, door het dak heen, naar de hemel. Ik zong daar de gospel: “To my father’s house”. Daarmee was het hek voorgoed van de dam!
Wie kon toen beseffen dat dat lied als een rode draad door mijn leven zou gaan lopen en ik door de jaren heen vele malen zou soleren met dit lied binnen gospelgroepen, tijdens grotere en kleinere happenings.
Andere nummers met passie en vuur volgden. “Let the sun shine” kwam op LP en ik zong de solo. Ik zong in één keer mijn partij in, terwijl het koor en de band nog uren te zwoegen hadden in de studio voor de rest oké was. Ik zat toen ook echt ‘In het moment‘… waaaahhh.
Jaren later stond ik op het openingsfestival van Jazz in Juketown op het grote podium van het Theater aan de Parade in Den Bosch (het heette toen nog het casino) en zong ik mijn eigen sterren van de hemel met “The boy from New York city”. Flanerend tussen een haag van knappe mannen door, bewoog ik zingend en swingend naar voren het podium op. Tjonge wat kreeg ik daar een energie van.
Later in de tijd waren er CD opnames en stond ik weer voorop.
Ik had inmiddels ook al vele jaren mijn eigen band en vocalgroep waar ik voor stond en in mee zong. En er waren andere koren en groepen.
Het kon niet anders, ik was zo zingen en muziek.
Vanaf mijn 18e jaar tot nu: het ging maar door, en dan sla ik voor het gemak maar even over, dat ik daarvoor ook al lang zong. Als 12 jarige kreeg ik zelfs een solo in een live televisie-uitzending. Ik was toen zo zenuwachtig, dat ik een couplet oversloeg en de ondertiteling van de tekst op TV dus niet meer klopte.
Ook toen al gaf ik er een heel eigen draai aan.
Zo komt het, al mijmerend en terug voelend, dat ik erachter kom dat ik nog lang niet klaar ben met muziek en zingen. Vanaf mijn 18e jaar tot nu non stop werkzaam als dirigent en choreograaf, wil ik nu nog meer dan voorheen een inspirator zijn en het vuur en de beleving van zang uitdelen. En voor mij mag het eigengereid anders: Ja jongens, ik maak van zingen een levenselixer!
Lees meer in
El’s zangfeuilleton, deel 1: Help, ik ben mijn stem kwijt
El’s zangfeuilleton, deel 3: Huppelend zingen
El’s zangfeuilleton, deel 4: En opeens klinkt het als een klok
El’s zangfeuilleton, deel 5: Daar gaat de trein!
P.s. Nieuwsgierig naar mijn mental coach? Ze bestaat echt en heet Margarita Galen. Ze heeft me weer leren lopen, bewegen, voelen en nog veel meer. Ja, we moeten de wijsheid ergens vandaan halen toch? Dank je wel, Margarita!
Zin in zingen? Kijk eens bij: