Tag Archives: herfst

Licht van binnen

Posted on by

Ik begon van binnen te schitteren.
De waterdruppel werd een lichtveld, een ster.
Ik zat er middenin.
Ik raakte verlicht van binnen.

Dinsdagochtend begint de dag met schrijftijd. Werktijd voor jullie. Daarin worden nieuwe projecten geboren en ontstaan verhalen. Fris opgestaan en nog onbeladen van de dagelijkse beslommeringen heeft mijn brein dan alle helderheid en focus op jou en de nieuwe tijd.

Wie zijn wij? Waar komen wij vandaan? En sterker nog: waar gaan wij naartoe? Het zijn vragen die in de diepte van mijn ziel opborrelen, als ik levensplezier het levenslicht toon en je laat zien hoe je wakker en in het nu komt te staan.

Ik heb gisteren weer een volle dag gehad met mensen die willen weten, willen zien, zelf door het leven willen navigeren. Grote en kleine mensen met hun vragen en vaker nog met hun niet uitgesproken vragen. Gevoelens, innerlijke massa’s die verstillen, stollen van binnen, waardoor de mens niet meer weet waar ze zelf blijft in het geheel. Mens-zijn is een zoektocht.

Goed, met mijn brein dus op ‘fris en helder’ schrijf ik in de vroege ochtend ingevingen en beelden uit, die door mijn levensdagen heen naar me toe komen.
Zo zag ik gisteren een blaadje. Eén van de velen die van de bomen vallen nu het herfst is in Nederland. Het blaadje droeg een dauwdruppel. Ik legde het blaadje op mijn hand en wat schets mijn verbazing? De dauwdruppel steeg op van het blad en werd een helder waterbolletje. Ze dreef omhoog de lucht in tot ze veranderde in een spikkelsster. Een lichtpunt met uitlopers. De ster werd lichter en lichter en het begon in mijn brein te schitteren. Het was wezenlijk, echt en zo helder licht. Kun je je dat voorstellen? Ik kreeg zomaar het gevoel dat ik die dauwdruppel was. Toen ik dat eenmaal besefte, werd ik enorm blij van binnen.

Imaginair, ja, daar begint het toch.

Onze verbeeldingskracht is ons grootste goed. Het is eindeloos en niet te koop, voor geen miljoen.
Als je hem in beeld hebt – die verbeeldingskracht, kun je hem zien? –  koester hem dan, voed hem en laat hem groeien, want daar ligt de expansie van het brein.
En weet je, expansie van dat brein hebben we nodig, oh zo nodig, tezamen met een verlicht gemoed, om multidimensionale wezens te worden. Dat klinkt groots nietwaar? Het is ook grootst. Kijk maar!

Dank je wel blaadjes op de aarde en waterdruppels als de dauw. Dank voor die ene seconde op mijn dag dat ik mocht opstijgen. Het maakt alles goed. Ik voel me licht van binnen.

Fijne dag nog, El.
Posted in blog

Landen in een berg bladeren!

Posted on by

Jongens, ga naar buiten, de laatste blaadjes roepen.
Jullie, jullie allemaal, van 0 tot 100 jaar! Ga naar buiten, Nu, NU!

Ga lopen en springen en zoek het laatste herfstblad op, dat vraagt om te dwarrelen en te knisperen onder jouw voeten!

Het is heerlijk om te doen en het brengt je in het NU, in je lijf, in je voeten. Het zet je hoofd op stil. Joepie!!!

Na een week druk, druk en een hoofd vol, vol is het hoognodig! Neem ‘bladertijd’.

Was je het vergeten? Ben eens eerlijk. Weet je niet meer hoe het voelt, om nu en straks en morgen even naar buiten te tjoepen?
Doe je jas aan, jongens/meisjes, en zoek de bladeren in de straat op.
Spring erin, schop ze heerlijk omhoog en loop, loop! Alsof jouw voeten vandaag voor het eerst de grond weer raken.

Was je het vergeten? Weet je het nog?
Als je loopt door de laan, de straat in dorp, bos en stad, als je loopt door de bladeren, dan ben je met je voeten op de grond! Je moet wel echt voelen waar je loopt. Doe maar net of je voeten oogjes krijgen, dat werkt. De grond, de aarde komt dan opeens heel dichtbij. Het kan zelfs lijken alsof je benen tot diep in de aarde lopen. Word maar lekker zwaar, jouw benen dragen je gewicht. De bladeren praten gewoon mee met je voeten: “Knisper, knisper, krak, kraak”.

Ik zal je eerlijk zeggen, na een drukke werkweek, en een hoofd van veel en vol, moest ik ook nog dit weekend bladeren vegen. Elk jaar komt dat karweitje terug, weken op een rij, want we hebben hier veel bomen om ons huis. De gemeente komt in deze weken al ons aangeveegde blad netjes opzuigen in de straat. Dus vort vort, die bladeren moeten van de tuin de straat in. Een stemmetje in mijn hoofd zei: Nu dát nog weer, pfffft en bèhhh.

En dan te bedenken dat ik als kind in de herfst altijd blij was met al dat bladerblad. Het kon een metershoge berg worden voor een kleintje als ik.

Er was tegenover ons ouderlijk huis een verbrede stoep met een houten bankje.
We veegden als kinderen de bladeren tot een hoge berg tot vlak voor dat bankje.
Ik ging dan op dat bankje staan en wist zeker dat ik kon vliegen.

Ik kon vliegen van ‘heel hoog’ zo die bladerberg in. Ik zou op een spannende manier worden opgevangen en dan heerlijk meerollen in de wervelwind van blad.
Elke keer als ik echt sprong, was ik wel even verbaasd: Ik sprong zo door die berg van blad heen en landde vrijwel meteen met mijn voeten op de harde betonnen stoeptegels, vreemd! Maar toch en jazeker: ik had gevlogen en de bladerberg bleef even verwachtingsvol wachten op een nieuwe duik.

Best hard hoor, die stenen stoep, ha ha!
Maar soms hebben we het nodig , dat we onverwachts en met een schokje weer met twee voeten op de grond landen, daar waar we werkelijk moeten zijn, in ons lijf, ons thuis.
Jongens ga naar buiten, de laatste blaadjes wachten.
Laat je voeten oogjes krijgen en voel, voel! Bladertijd is NU.
Veel plezier.
Een fijne herfstmaand gewenst!

El Lenssen – Het Tempeltje

Posted in blog, herfst

Ik ben gewiegd door Engelen

Posted on by

Vandaag giert de storm om de ramen en de deuren in ons huis klapperen.
De herfst vertelt luid en duidelijk dat ie er is! Het is nat en klam buiten.
De mensen voelen het ook, de herfst komt en de wintertijd is aangebroken. De klok is verzet!
Dat resulteert in een enorme drukte in Het Tempeltje, alsof alle pijn en alle verdriet met de regen en de wind zwaarder wegen. Mensen zijn zoekend! Alsof alle bladeren die kriskras ronddwarrelen ook ons in de war maken.
Ik zit in mijn huispak in de keuken. Het is zondag. Ik heb nu even tijd voor mijzelf. Maar oeioei, dat loopt even anders! Daar komen ze: met de wind en de regen waaien ze zo mijn keuken binnen.
Door de storm aangedreven komen ze binnengerold en binnen gewerveld…. De Engelen!

Hier zijn ze dan: De Engelen en mijn nieuwe blog!


Lieve allemaal, hoera het is herfst, want deze gure natte dag brengt mij luid en duidelijk de Engelen om ze aan jullie te verhalen. Ik word er helemaal blij van.

Vroeger, voor ik mij echt bewust werd van mijn helderziendheid en deze ging ontwikkelen, kon ik de Engelen niet zo zien. Ik heb ook wel eens gezegd: ‘Ik heb er niet zoveel mee, met Engelen!’
Voor mijn nuchtere praktische ik waren ze te weinig grijpbaar, te wazig. En die nuchtere kant van mij dacht dan: ‘Wat ik niet letterlijk zie en vast kan pakken, och dát!, dat laat maar zitten’.

Daarvoor, als kind zijnde, had ik een speciale afstandelijke verhouding met Engelen. Ik weet het nog goed. Als de kerstboom werd gezet, ging daar Engelenhaar in. Van die glanzende witte glaswol die in je handen kan snijden. Ik dacht toen al: Is dit Engelenhaar? Wat hard! En wat naar, dat dat haar zo in mijn vingers snijdt! Ik was zelfs een beetje boos op dat Engelenhaar!

Vervolgens als de boom klaar stond, opgetuigd en wel, enkele dagen voor kerst, durfde ik niet alleen naar beneden in de donkere nachten, als ik naar het toilet moest. De Engelen zouden vast en zeker rond de boom vliegen om naar hun haar te zoeken. In mijn fantasie zag ik heel veel Engelen in de woonkamer rond de kerstboom wervelen en met kracht en nadruk er nog meer haren bij strooien. Als ik dan in de ochtend tegen mijn moeder zei: er hangt nu nog meer Engelenhaar in de boom, zei mijn moeder, “Dat doen de Engelen, ze strooien hun haren in onze kerstboom!” Dat vond ik een magische en bijzondere gedachte, maar ook wel erg spannend!

In de donkere dagen voor kerst was mijn vertrouwen in mijn vader dan ook belangrijker dan ooit. Ik vroeg hem, als ik heel bang was om alleen naar beneden naar het toilet te gaan, om met me mee te lopen. Mijn vader deed dat altijd met liefde en zorgzaamheid. Op koude blote voetjes ging ik naar beneden, maar wel samen met mijn Paps!

Dat zijn dankbare en magische herinneringen. Hoe kon ik toen weten, dat ik vandaag de dag af en toe gewiegd zou gaan worden door Engelen?

Nu terug naar onze herfst, de natte klamme regen en de wind die waait. Jij kent het ook, een drukke week gehad, een vol hoofd, moe van van alles. Ik raad je aan: laat je wiegen door Engelen.
Ik ga je verklappen hoe, want ik denk dat de Engelen staan te trappelen om jou en ieder die wil te wiegen! Hoe? Het antwoord is heel simpel: Je moet het ze gewoon vragen!

  • Denk aan Engelen, stel je voor ze open, nodig ze uit en vraag ze simpelweg dichtbij je en om je heen.
  • Zorg voor een plekje in huis voor jou alleen waar je even ongestoord kunt zitten en niet afgeleid wordt.
  • Schep een fijne sfeer in de ruimte waar je zit. Doe een kaarsje aan. Brand eventueel een lekker geurtje van wierook of geur-olie.
  • Heb je een vol hoofd, zet dan een zacht mooi muziekje op je oren.
  • Stel je nu gewoon de Engelen voor!
  • Een extra magische tip, verwen jezelf met een set Engelenkaarten, er zijn er vele te koop, of misschien mag je wel eens een set van iemand lenen. Kijk naar die Engelenkaarten, laat je erdoor inspireren.
  • Sluit dan je ogen en mediteer met de Engelenenergie.

Engelen kun je op allerlei manieren waarnemen, ze hebben niet perse een menselijke vorm, maar vanuit onze perceptie is het soms fijn om ze in menselijk vorm waar te nemen.
Engelen komen in energie tot ons, de vorm die ze krijgen creëren ze in samenspraak met jou. Engelen komen tot je in de vorm die bij jou past.

Engelen zijn van niemand speciaal, Engelen zijn van iedereen. Dus nodig ze gerust uit!
Ik wens je toe ook af en toe door Engelen gewiegd te worden.

Wil je meer weten over Engelen? Wil je je dichterbij Engelen laten brengen? Ik ben druk met ze in gesprek. Er komt iets moois aan! Er is vast en zeker een Engel, die je op tijd influistert, wat dat wordt!

Een fijne herfstmaand gewenst!

Posted in blog, herfst