Snoet
Met mijn snoet in het najaarszonnetje overpeins ik onze kansen, missers en punten. Onverwachts land ik met mijn gedachten op de leuning van een tuinstoel, die rap zegt: “Bijna moet ik naar binnen, ik heb de kou al op de huid”.
Krakend stoeltje, komt volgend jaar weer uit mijn tuinhuis tevoorschijn.
De zon en de wolken zullen ook deze winter praten. Achter het raam kan ik net zo goed en prima naar buiten kijken en ze zien zegevieren. Ze zullen zeggen ”Wij zijn elk verhaal, kijk maar”.
Met mijn snoet tegen het raam, haal ik dan het licht naar binnen. Gewoon een kaarsje op tafel en nippen van de thee.
Voor dit alles is er één voorwaarde: Snoet moet uit de plooi en los van stramme gedachten.
Laten gaan dus!
Met een prachtig voornemen rol ik het najaar in. Elke dag of minstens elke week lassen we een mijmer moment in. Wat heerlijk.
Misschien wel met mijn snoet in een vrolijke krant, want die zijn er ook.
Ik zucht van lucht van binnen.
Dag herfst kom maar op! Snoet glimlacht.
