El Lenssen – Het Tempeltje

Door mijn handen gaat een handdoek, een natte.
Naast me staat een grote wastas met nog veel meer natte handdoeken.
De wasknijpers staan in een mandje klaar. Pffft, snel even doen.
Het is een klusje dat altijd aan het begin van de dag voor me klaar staat, en er komt nog zoveel werk aan. Bah.
Ik moet snel de was nog even ophangen, voordat de hectiek van de dag zich aandient. Niet leuk, kost altijd tijd. En het komt steeds maar terug ook.
Nog een keer: bah!

“Kom El niet flauw zijn, vlug even doen, dan kun je daarna door met het echte werk.“ Ik voel de bekende frons in mijn hoofd en driftige handen duiken de stapel was in. Ik trek en duw aan de verfrommelde natte was om er een theedoek uit te vissen. Die zit er helemaal tussen gedraaid. Altijd hetzelfde liedje: één grote knopenboel, die natte was. De derde “Bah” houd ik nog net op tijd in!

En dan opeens….kom ik met een schok tot bezinning.
Ja zeg, zelfs een kind kan de was doen. Hier hoef ik eens even níet over na te denken. Hier ga ik een kwartier over doen. Een heerlijk kwartier voor alleen maar de was.

Ik moet het nu aan mezelf toch stiekem toegeven: de was ophangen vind ik eigenlijk best leuk. De handdoeken kletsen zo lekker als je er de kreukels uitslaat.
Ik heb van die houten wasknijpers. Die komen nog van mijn vader. Die zijn favoriet, want die klemmen de was meteen zo lekker degelijk vast. Bij de eerste knijpers in mijn handen moet ik dan ook altijd even aan mijn Paps denken en glimlach. Tjonge, híj heeft veel was opgehangen in zijn leven! Dat ging altijd heel efficiënt en vlot. En nu ben ik in het rijke bezit van zijn handige houten wasknijpers!

“Pok pok” doen de wasknijpers: weer een handdoek aan het rek. Ik krijg er plezier in. Ik merk dat ik van tevoren al een beetje heb bedacht, hoe ik alles op het rek ga hangen. Hé, wat gaaf: ik merk dat ik steeds een andere manier verzin. Ik hanteer wel een handig kader, een soort wiskundige basisrichtlijnen, zodat de was wel op het rek past, maar dan gooi ik me erin en ga ik ook mijn eigen gang. Elke dag kies ik een andere opstelling, een andere vorm voor mijn wasje. Da’s echt best wel creatief te noemen.

Hoe heerlijk als alles dadelijk hangt, strak uitgelijnd.
Het zonnetje schijnt vandaag en ik sta buiten. Het weer geeft me dit cadeau.
Boven me uit rijst onze grote vriendelijke Hollandse eikenboom met zijn gezellige, wat ondeugende overkapping. Regelmatig komt er een eikel of een dikke vogelenpoep naar beneden gevallen uit die eikenboom. Ik kijk omhoog en zeg: “Hallo boom”.
Geen probleem denk ik dan. Het wordt gewoon een verrassing of de was uit beeld blijft dit keer, of wordt gespot door de grapjassen uit de eikenboom.
Als ik nu mijn chique gala jurk op het wasrek zou hebben gehangen, ging er vandaag een laken over om het vuurwerk op te vangen. Maar ik waag het erop, de handdoeken kunnen wel tegen een stootje.

Door al die handdoeken is het leven heen gegaan, bedenk ik me opeens.
“El, heb respect voor elke handdoek.”
Liefdevol glijdt de volgende handdoek door mijn handen. Ik word helemaal blij en warm van binnen. Het wordt bijna een ritueel nu.
Hoe heerlijk als het allemaal weer schoon is en daarna nieuw leven mag verwelkomen. Er zullen weer mensen zijn, die de nieuwe dag mogen beleven via deze handdoeken.

Oppassen nu dat ik de tijd niet ga vergeten! Want als ik echt helemaal opga in dat wasje, dan ga ik net een tandje minder snel. Dat kan soms zó lekker voelen, dat ik ‘indoezel’ boven mijn eigen wasrek en de tijd vergeet.

Er komt vanzelf een eind aan de stapel was, hij hangt. Het is een prachtig wasrek geworden een mooie creatie van verwachtingsvolle schone handdoeken.
Hoe eenvoudig kan het zijn: creëren, mediteren en een dagelijks klusje klaren.
Een mooi totaalpakketje. Een aanrader dus, en eentje waar je niet omheen kunt. Hij ligt letterlijk voor het oprapen.

Tot morgen dan maar, hè was, dan maak ik van jou een mooie nieuwe creatie!
De dag is vreugdevol begonnen.