Elke zondagochtend zit ik aan mijn grote keukentafel. Eerlijk hout en prachtige inzicht-kaarten wijzen mij de weg in mijn diepere lagen van bewustzijn, waar ik wakker word, opheldering krijg en koers bepaal.
Ik weet veel niet, heel veel niet. Ik zoek, herstel en bepaal opnieuw koers. Het leven brengt altijd vragen binnen en brokstukken van organische werkelijkheid, gevoeld doorleefd en tegenaan gelopen.
Op één zondagochtend was mijn vraag specifiek gericht aan de Engelen, één van de dimensies van werkelijkheden waar ik soms mee werk en communiceer.
De weken daarvoor was ik door veel inspiratiebronnen aangeraakt. Mensen die hun waarheid toonden en hun oplossingen om koers te bepalen uitdeelden aan anderen.
Ik nam ze allemaal nog eens waar deze zondagochtend en vroeg:
“Wat is mijn doel? Wat is mijn missie? Wat heb ik uit te delen?”
Het antwoord kwam, helder en duidelijk in de vorm van deze kaart:
De betekenis en energie van de boodschap kwam stapsgewijs binnen. Ik moest de kaart lezen en herlezen en opeens wist ik het, herkende ik de boodschap en kwam de afbeelding tot leven: Breng grote vreugde!
Maar natuurlijk, dáár gaat het om.
Opeens voelde ik van binnen hoe er een herordening plaats vond en ik glashelder op koers kwam. Grappig, ik was daar eigenlijk al volop mee bezig, met feestjes bouwen.
Dit is dus waar mijn levensschip voor is gebouwd. Met alle tools die ik heb meegekregen en ontwikkeld in dit leven, kan dat ook niet anders: Breng vreugde! Zo simpel is dat.
Ik voelde innerlijke vrede en rust binnenstromen in mijn zijn.
Ik ga feestjes bouwen, grote en kleine, direct in contact met jou. Een twinkeling brengen, waardoor levensvreugde om mij heen wordt aangeraakt. Levens-vonken uitdelen en voelbaar maken van binnen. Niet meer en minder dan dat.
Deze ochtend werd ik wakker na een nacht vol oorlogsdromen.
Het waren levensechte taferelen waaraan ik deelnam, beter gezegd dacht te moeten deelnemen om ze te begrijpen, te ervaren, misschien zelfs te kunnen beïnvloeden.
Maar steeds zei iets in mij: “Nee, toch maar niet”.
Iets weerhield me. De fysieke ervaring van de beleving was te heftig en te indringend. Steeds als het ernst werd met een fysieke aanval op mens en omgeving kreeg ik daar flarden van mee, maar vloog ik meteen naar een ander oorlogstafereel. Daar gebeurde dan weer hetzelfde. Ik voelde me op zo’n moment geen held. Ergens in mijn achterhoofd klonk een stem die zei. “Nu is het vooral zaak in je kracht te blijven”.
Het ging hier niet om een voorspellende droom. Het ging om een verwerken en meebeleven van wat er zich in de wereld afspeelt. Het ging ook om positie bepalen.
Als helder voelende en helder ziende beelddenker is het voor mij helemaal niet moeilijk letterlijk deel te worden van een oorlogsleven met al zijn innerlijke trauma’s.
Ben ik een lafaard, door me steeds af te wenden? Nee!
Het draagt niets bij door deel te nemen. Het lost niets op. Deze fysieke krachten zijn groter dan ik ben en aankan.
Hoe kom ik los van deze dromen en beelden en draag ik toch ergens toe bij op een positieve manier?
Natuurlijk vooral door mijzelf te zijn en me niet te laten meenemen of beïnvloeden door deze beelden. Maar dat is te gemakkelijk, te eenvoudig.
Moet ik dan een mening hebben?
Meningloos ben ik zeker niet, maar iedere mening heeft zijn tegenhanger.
Die tegenhanger heeft net zo goed recht van spreken. De voorkant van een blad kan niet zonder zijn achterkant. Ook in dit gefilosofeer raak ik verstrikt.
Wijze uil
Vanochtend zat ik aan mijn schrijftafel. Op mijn bureau keek een uiltje mij aan.
“Goede morgen uil. Wat gaan we hieraan doen?”
Beter kijkend zie ik dat de uil spreekt zonder woorden, kijkt zonder deelname.
De uil is hoedster van onze ziel. De uil blijft in alle kalme overdracht van leven en levensthema’s rustig aanwezig.
De uil oordeelt niet, bewaart een stille kalmte en innerlijke alertheid.
Is het echt nodig, dan kan diezelfde uil zich plotseling heel snel verplaatsen.
De uil is mijn wachter naar de poort van Zomerland. Alsof hij daar altijd op de uitkijk zit.
Uil is altijd bij me.
Ja, ik moet naar zomerland
Ik zal loskomen van mijn nachtelijke dromen. Ik ga mijn maatjes ontmoeten in het rijke vrolijke gebied van spelen en liefdevol leven. Ik ga naar Zomerland!
Hoe ziet Zomerland eruit?
Ik reis naar een ruimte rechtsboven in mijn hoofd en dan nog verder. Ik schiet een rijke andere dimensie in. Hier is mijn thuis.
Altijd land ik eerst in een mooie groene wei aan de rand van een al even mooi groen bos. Alles is er even fris en helder; de blaadjes, het water, de bloemen en de mensen.
Er wordt gespeeld, gewerkt, gedanst en gezongen. Van heel jong tot heel oud is iedereen bezig volop zichzelf te zijn, in de kwaliteit die hem of haar past. Er valt geen onvertogen woord. Iedereen gunt elkaar de ruimte. In Zomerland kan ik doen wat ik wil, ontmoeten wie ik wil, ontvangen en geven wat ik wil. In de wei en langs de bosrand is het een drukke bedoening. Ik groet iedereen.
Dan in flitsen van seconden reis ik door deze sfeer, door deze wereld, naar de waterval om daar te gaan zwemmen. Ik kan ook verstoppertje spelen achter de waterstralen langs de rotspartij, waar het zonlicht het water breekt in alle kleuren van de regenboog. Er is gelach als ik lach, er is gezang als ik zing, er is liefde en licht als ik liefde en licht ben.
Zomerland is een realiteit in een andere dimensie. Zomerland ligt letterlijk naast de deur. Ze loopt parallel aan onze aardse werkelijkheid. Als ik weer eens in een oorlogstafereel zit, zal ik voortaan contact opnemen met mijn thuis: Zomerland. Ik weet zeker dat ik, als ik daar even ben, een vonk van licht, spelen en helderheid mee terug zal brengen, terug naar de aardse fysieke realiteit.
Die vonk van licht breng ik mee van daar naar hier.
Het helpt. De beelden van mijn dromen zwakken af. Ik voel me stukken beter en blij van binnen.
Ik land terug op mijn bureau. De aardse wereld heeft veel lichtjes nodig in donkere tijden.
Ik besluit regelmatig een lichtje te gaan halen in Zomerland.
Met mijn snoet in het najaarszonnetje overpeins ik onze kansen, missers en punten. Onverwachts land ik met mijn gedachten op de leuning van een tuinstoel, die rap zegt: “Bijna moet ik naar binnen, ik heb de kou al op de huid”. Krakend stoeltje, komt volgend jaar weer uit mijn tuinhuis tevoorschijn.
De zon en de wolken zullen ook deze winter praten. Achter het raam kan ik net zo goed en prima naar buiten kijken en ze zien zegevieren. Ze zullen zeggen ”Wij zijn elk verhaal, kijk maar”.
Met mijn snoet tegen het raam, haal ik dan het licht naar binnen. Gewoon een kaarsje op tafel en nippen van de thee. Voor dit alles is er één voorwaarde: Snoet moet uit de plooi en los van stramme gedachten. Laten gaan dus!
Met een prachtig voornemen rol ik het najaar in. Elke dag of minstens elke week lassen we een mijmer moment in. Wat heerlijk.
Misschien wel met mijn snoet in een vrolijke krant, want die zijn er ook. Ik zucht van lucht van binnen.
Het was twee jaar terug, dat ik bij mezelf dacht: “Dit is niet voor mij weggelegd. Dit durf ik niet zo goed. Ik zou wel willen, maar wie ben ik nou helemaal om DAT te gaan doen?“
DAT gaat over het schrijven van mijn eerste boek, waarmee ik startte in 2014.
Voordat ik daarmee begon, zei mijn babbelende hoofd “Je bent helemaal geen schrijver, anderen kunnen dat beter! Bovendien is het veel teveel werk. Richt je nu maar op de consulten, want daar is veel werk te doen!”
Maar het liep even anders. Op 4 december 2013 kwam er een jongen van negen jaar mijn praktijk binnen en begon te fluisteren. Zomaar vanuit het niets kwamen zijn woorden: “El, ga dat boek maar schrijven. Je moet gewoon beginnen”.
Het grote JAAAA-gevoel wat toen in mij opsteeg van binnen als een grote magische ”Poeffffffffff” overstemde mijn eerdere gedachten. Het begon te borrelen en bruisen van binnen. Mijn hart ging wagenwijd open en ik werd zo BLIJ.
Als je dat voelt van binnen, dan weet je: Dit is voor mij, dit is de bedoeling.
Ik heb mijn gevoel gevolgd. Ik heb het gedaan!
En raad eens wat? Deze week komt een cliënt mijn praktijk binnen, helemaal enthousiast.
Ze zegt: “El, je boek staat in ‘s- Hertogenbosch in de bibliotheek op het schap bij ‘veel gelezen en eruit gelicht’. Ze heeft me de foto’s toe gemaild.
Moet je nou toch eens kijken:
Ja dit is dus helemaal ECHT. En…het krijgt een staartje, een hele grote staart …
Er zijn mensen die nu vragen om de Engelse versie van mijn boek. Maar jongens, die is er nog niet eens…..!
Echter zo gemakkelijk kom ik hier niet vanaf, want er is weer een ‘”Poeffffffffff” van binnen. En je weet nu wat dat betekent hè, dan gaat het borrelen en bruisen van binnen, dan krijg je enorm veel energie, dan word je heel blij van binnen, je hart gaat wagenwijd open en je GAAAAAT.
Het universum werkt mee als er een innerlijke ”Poeffffffffff” is.
Steeds lijkt alles dan samen te komen en samen te werken. Alsof er all over the world meer ”Poeffffffffff” – bewegingen ontstaan.
In Canada is inmiddels een team bezig met de boekvertaling speciaal voor mij en voor ons!
Ook komt er hulp uit Nederland en Duitsland.
Er zijn jonge mensen die zeggen: “Dit boek moet NU de wereld in”. En ze gaan ervoor staan.
De jeugd heeft de toekomst en deze jeugd bouwt mee, motiveert mee!
Talentvolle twintigers en dertigers zoemen rondom mij, in en buiten mijn praktijk, en zeggen tegen mij: “El, dat boek moet NU in het Engels”.
Ondertussen groeit mijn staart. Ze groeit en glanst en glimt en…..huppelt.
En toen kwam dus gisteren ook nog eens een echte krokodil mijn praktijk binnen wandelen. Iemand die dit als geen ander begrijpt, heeft een prachtige, vrolijke krokodil voor me gemaakt. Een echte krokodil, een CADEAU helemaal voor mij!
Met een glanzende huppelende staart en een grijnzend bekkie kijkt ze me aan en zegt: “ Ja hoor El, je GAAAAT!”
Ik heb mezelf vorige week een heerlijk avondje theater cadeau gedaan.
Dan kan ik er daarna weer tegen. Het schept ruimte in mijn hoofd en werkt vaak zeer inspirerend. Al kijkend, ervarend en genietend heb ik meestal meteen ideeën over wat ikzelf wil en leuk vind om op de planken te zetten of te creëren.
Hoe heerlijk is het als je je energie gewoon kunt laten stromen, als je helemaal in je element bent en precies doet wat je hart en je wil je ingeeft.
Ben je in je flow, dan vliegt de tijd.
Dus daar zit ik dan, verwachtingsvol op de theaterstoel, mijn neus richting podium. Geroezemoes om me heen.
Even dutten en landen denk ik en….. tjoep daar ga ik.
Mijn oog valt op de loge en de rand van het balkonnetje, dat die loge creëert.
Goh, als je daar boven mag zitten, hoe kijk je dan uit op het podium?
Niet interessant, El, je zit niet daar, maar hier!
Wèl interessant, wacht eens even.
Als ik nu een koord hang aan de stang die op het muurtje van de loge zit dan kan ik me zo omhoog bewegen en op het balkonnetje klimmen.
Dat hoef ik niet in levende lijven te doen hoor. Het publiek zou denken: ‘De voorstelling is zeker al begonnen’, of erger nog ‘Die halve gare dame moet ook zo nodig wat’.
Maar ik doe het lekker toch. Met mijn bewustzijn kruip ik langs het touw omhoog en slinger me als een aal om de gladde stang van het balkonnetje van de loge.
Ik kijk even door de ruimte tussen de stang en het muurtje heen.
Als kind was dat al leuk, dan kwam ik vaak ook niet hoger dan de rand van het balkon. Ik tuurde dan tussen de ruimte van de stang en het muurtje door de buitenwereld in en zag van alles.
Dat kan ik nu ook best doen, maar ik heb zin in iets spannends. Ik ben nu liever even die nieuwsgierige ondernemende aal, die zich behendig rond de stang van de loge van het theater slingert.
De stang is lekker glad en koel. Wat een heerlijk overzichtelijke beweging. Roetsj roetsjjjj daar ga ik.
Dan rol ik me terug en hang ik weer even baldadig en behendig te bungelen aan het touw. Allemaal mensen onder mij, ha ha, allemaal bijzondere kapsels zo van bovenaf gezien, dat kan ik je wel verklappen. En wat ben ik lenig!
Ondertussen spiek ik ook even naar het podium: zie ik het van hieruit beter? Nee niet echt, ik kijk te schuin vanaf de zijkant. Ik zit het liefst in het midden. Recht voor het podium kan ik alles van alle kanten zien.
Nog even zwieren en schommelen maar, aan het touw boven de hoofden van al die mensen, die daar beneden al zitten te wachten. Tralalalala. Zal ik me eens laten vallen? Nee, maar niet doen, dan krijgen we zo direct een heel ander stuk theater.
Ik roetsjjj terug naar beneden netjes langs het touw terug naar mijn stoel.
Ploefff, daar zit ik weer, alsof er niets gebeurd is.
Ik kijk tevreden in het rond. Warempel ja, ik zit zo ongeveer midden voor het podium, zodat ik alles goed ga zien en beleven.
Wat een heerlijke avond theater wordt dit! Het is het aanbevelen waard, moet jij ook eens doen.
Onderstaande gedicht heb ik voor je ingesproken en ingezongen op mijn podcastkanaal Een kus van het Universumklik hier
Op zachte voeten kom ik aan Ik probeer de wind te laten fluisteren Ik probeer een zachte warme hand op je rug te leggen Ik raak je voorhoofd aan met duizend sterren Maar jouw pijn zit diep Je voelt me niet Jouw hart bloedt Er is een splinter van je botten los gewrikt Je bent iemand kwijt
Een stukje van jou is verloren geraakt In het diepe, immense heelal Jouw lief, jouw kind, jouw pap, jouw vriend Zovelen die zomaar gingen De oerschreeuw zit diep
El, waar laat je jouw pijn?
Ik bouw een schoorsteen op Een schoorsteen vanuit mijn hart En die schoorsteen ademt, ademt het uit: de pijn Grote wolken drijven boven mijn hoofd Mijn tranen drijven mee
Ik bouw een ladder op Vanuit mijn stuit dwars door mijn ruggengraat Dwars door mijn denken Bouw ik een gouden ladder naar de maan
Daar klim ik op, ik klauter omhoog Zittend op de maan zing ik een lied, mijn lief, voor jou
Als je niet alleen kunt slapen
Als geen mens je horen kan
Bouw dan een brug naar de hemel
Bouw een ladder naar de maan
Adem uit je verdriet
op de wolken gaan tranen
Ik zal je daar ontmoeten
Tussen duizend sterren zullen wij zijn
Ik zal je zeggen:
Luister goed mijn lief
Liefde gaat nooit verloren
Want liefde is licht, is eeuwigheid!
Ergens in dit immens heelal luistert jouw lief, jouw licht Er komt een dag dan zul je elkaar weer ontmoeten En brand voor nu, voor vandaag, een kaars en voor morgen, en de dag erna brand een kaars om het niet te vergeten: Jouw lief is licht altijd!
Door mijn handen gaat een handdoek, een natte.
Naast me staat een grote wastas met nog veel meer natte handdoeken.
De wasknijpers staan in een mandje klaar. Pffft, snel even doen.
Het is een klusje dat altijd aan het begin van de dag voor me klaar staat, en er komt nog zoveel werk aan. Bah.
Ik moet snel de was nog even ophangen, voordat de hectiek van de dag zich aandient. Niet leuk, kost altijd tijd. En het komt steeds maar terug ook.
Nog een keer: bah!
“Kom El niet flauw zijn, vlug even doen, dan kun je daarna door met het echte werk.“ Ik voel de bekende frons in mijn hoofd en driftige handen duiken de stapel was in. Ik trek en duw aan de verfrommelde natte was om er een theedoek uit te vissen. Die zit er helemaal tussen gedraaid. Altijd hetzelfde liedje: één grote knopenboel, die natte was. De derde “Bah” houd ik nog net op tijd in!
En dan opeens….kom ik met een schok tot bezinning.
Ja zeg, zelfs een kind kan de was doen. Hier hoef ik eens even níet over na te denken. Hier ga ik een kwartier over doen. Een heerlijk kwartier voor alleen maar de was.
Ik moet het nu aan mezelf toch stiekem toegeven: de was ophangen vind ik eigenlijk best leuk. De handdoeken kletsen zo lekker als je er de kreukels uitslaat.
Ik heb van die houten wasknijpers. Die komen nog van mijn vader. Die zijn favoriet, want die klemmen de was meteen zo lekker degelijk vast. Bij de eerste knijpers in mijn handen moet ik dan ook altijd even aan mijn Paps denken en glimlach. Tjonge, híj heeft veel was opgehangen in zijn leven! Dat ging altijd heel efficiënt en vlot. En nu ben ik in het rijke bezit van zijn handige houten wasknijpers!
“Pok pok” doen de wasknijpers: weer een handdoek aan het rek. Ik krijg er plezier in. Ik merk dat ik van tevoren al een beetje heb bedacht, hoe ik alles op het rek ga hangen. Hé, wat gaaf: ik merk dat ik steeds een andere manier verzin. Ik hanteer wel een handig kader, een soort wiskundige basisrichtlijnen, zodat de was wel op het rek past, maar dan gooi ik me erin en ga ik ook mijn eigen gang. Elke dag kies ik een andere opstelling, een andere vorm voor mijn wasje. Da’s echt best wel creatief te noemen.
Hoe heerlijk als alles dadelijk hangt, strak uitgelijnd.
Het zonnetje schijnt vandaag en ik sta buiten. Het weer geeft me dit cadeau.
Boven me uit rijst onze grote vriendelijke Hollandse eikenboom met zijn gezellige, wat ondeugende overkapping. Regelmatig komt er een eikel of een dikke vogelenpoep naar beneden gevallen uit die eikenboom. Ik kijk omhoog en zeg: “Hallo boom”.
Geen probleem denk ik dan. Het wordt gewoon een verrassing of de was uit beeld blijft dit keer, of wordt gespot door de grapjassen uit de eikenboom.
Als ik nu mijn chique gala jurk op het wasrek zou hebben gehangen, ging er vandaag een laken over om het vuurwerk op te vangen. Maar ik waag het erop, de handdoeken kunnen wel tegen een stootje.
Door al die handdoeken is het leven heen gegaan, bedenk ik me opeens.
“El, heb respect voor elke handdoek.”
Liefdevol glijdt de volgende handdoek door mijn handen. Ik word helemaal blij en warm van binnen. Het wordt bijna een ritueel nu.
Hoe heerlijk als het allemaal weer schoon is en daarna nieuw leven mag verwelkomen. Er zullen weer mensen zijn, die de nieuwe dag mogen beleven via deze handdoeken.
Oppassen nu dat ik de tijd niet ga vergeten! Want als ik echt helemaal opga in dat wasje, dan ga ik net een tandje minder snel. Dat kan soms zó lekker voelen, dat ik ‘indoezel’ boven mijn eigen wasrek en de tijd vergeet.
Er komt vanzelf een eind aan de stapel was, hij hangt. Het is een prachtig wasrek geworden een mooie creatie van verwachtingsvolle schone handdoeken.
Hoe eenvoudig kan het zijn: creëren, mediteren en een dagelijks klusje klaren.
Een mooi totaalpakketje. Een aanrader dus, en eentje waar je niet omheen kunt. Hij ligt letterlijk voor het oprapen.
Tot morgen dan maar, hè was, dan maak ik van jou een mooie nieuwe creatie!
De dag is vreugdevol begonnen.
De afgelopen week kwam ik dit thema weer eens tegen in één van de consulten in de praktijk: Iemand had erg veel last had van de dominante opstelling van iemand anders. De persoon in kwestie, werd er erg onrustig van en zat met veel frustratie en onmacht.
Herkenbaar?
Ja, we maken dat allemaal wel eens mee. Je komt iemand tegen, die jou lijkt te ‘bepalen’ en te ‘overheersen’ met zijn of haar krachten en machten.
Wat klinkt dat ernstig en lastig. Ik zeg je: het is een uitdaging! We krijgen weer iets te leren en we worden er sterker en wijzer van.
Ik ga je vertellen hoe ik het zie:
Als je een persoon tegenkomt, die veel dominanter lijkt dan jij, dan voelt deze persoon aan als een massa, een brok, misschien zelfs als een defensief blok, tegenover je.
Zo’n situatie kan enorm veel woede, angst, frustratie of onmacht opwekken.
Op zo’n moment is deze dominante persoon bepalender, zwaarder en meer ‘gegrond’ in zijn of haar energie.
Jij bent dan juist wat wankel. Jij kunt alle kanten op bewegen. Je bent niet standvastig en niet gegrond in jouw energie.
Je kunt het ook zo zeggen: Jij bent de wind en deze persoon is de massa.
Ken jij het verhaal van de wind en de massa?
Soms ben ik de wind.
Dan wervel en suis ik overal tussendoor en omheen. Ik kan overal komen, niets is me te gek. Ik kan overal overheen en tussendoor vliegen.
Maar dan komt er een moment, dat ik de massa ontmoet. Opeens kan ik niet meer precies gaan waar ik wil. Die grote kei, die massa, staat in de weg.
Een grote steen is voor de wind geen peulenschilletje om te verplaatsen.
Opeens moet de wind zijn eigen krachten volledig inzetten. Tenminste: dat dènkt de wind.
Maar let nu op: de wind kan iets heel anders doen om met deze massa om te gaan!
Negeren helpt niet, een gevecht aangaan ook niet.
Wat kan de wind doen? Hier komt een alchemistische truc:
Als jij in een ontmoeting merkt, dat je de wind bent en de ander de massa doe dan dit: Stel je voor dat deze persoon, de massa doorzichtig, transparant wordt, en dat je zo zonder meer dóór hem heen kunt gaan.
Je negeert deze persoon dus niet, maar je laat hem/haar net als de wind ruimte maken. Jij wordt de vaste massa en kunt gemakkelijk en ontspannen door hem heen.
Als een echte alchemist verander jij de massa in de wind en de wind in massa!
Jij wordt dus even de vaste massa en de kei in deze ontmoeting wordt even de wind. Daarmee keer je de invloed van de massa op elk niveau.
Dit moet je je gewoon voorstellen, inbeelden, geestelijk waarachtig maken.
Visualiseer het. De massa wordt transparant, minder compact, minder verdicht, de moleculen nemen afstand. De wind verdicht zich tot massa en kan er met gerichte sturing doorheen.
Jij bent de massa, de ander is de wind!
Het is zoals het is.
Ga deze persoon en de situatie verder niet analyseren. Ga er niet in spitten of graven. De massa zocht je onbewust op. Jij leert je krachten anders te gebruiken, zodat je met dit soort energieën kunt omgaan. Vat het niet persoonlijk op.
Het is nou eenmaal een gegeven, er is wind en er is massa!
Dit was een lesje in alchemie en het werkt echt!!
Succes.
Ik heb het ontdekt, ja ik heb het nu echt ontdekt!
Er borrelt een grappig klein luchtbelletje van binnenin mij omhoog.
Het kriebelt vanuit mijn maag met kleine sprongetjes omhoog, tot in mijn keel en dan begint alles van binnen te tinkelen.
Woepsie, ik kan niet meer stil zitten en spring opeens in de lucht.
Het was slechts één gedachte, één gevoel dat me dit bracht. En nu ben ik opeens volledig opgeladen!
Het geheim
Jongens, vandaag heb ik ontdekt dat ik gewoon mag stralen. We mogen blij zijn met wat we hebben, toch, waarom niet?
Ja, doe het van binnen. Laat het toe! Maak je eigen vrolijke innerlijke sprongetje.
De kranten en het nieuws staan vol met ellende, maar jij hebt een andere opdracht. Laat iets opborrelen van binnen in je lijf.
Ik zie een grappig klein luchtbelletje, dat ter hoogte van mijn maag opstijgt: een vrolijke twinkeling
Waarom zou ik moeten zitten treuren in een hoekje, omdat er zoveel treurnis is? We worden geroepen om vooral te schijnen en te stralen. Als jij blij kunt zijn met wat je hebt, help je de wereld ook. Je brengt je omgeving in een lichtere vrolijkere trilling en dat helpt. Dat helpt enorm om het licht te verspreiden. Het resoneert door tot in diepten van dimensies. En dát is, zal ik je vertellen, iets dat ik héél zeker weet!
De zon stopt toch ook niet met schijnen?
Vroeger durfde ik niet goed blij te zijn, als een ander verdrietig was. ‘Ik kan toch niet blij en vrolijk zijn, als jij verdrietig bent?’
Maar mijn loyaliteitsgevoel mag nu aan een boom zwieren en uitwaaien hoor. Wat is het heerlijk om gewoon blij te zijn!
Hoe meer schaduwen om me heen, hoe groter het contrast met het licht zal zijn. En dan hoop ik dat jij in de schaduw, juist vanwege dat contrast een lichtstraaltje gaat opvangen. Niets werkt zo aanstekelijk en prettig op ons humeur als een stralende zon en een aanstekelijke lach.
En als buiten de zon niet schijnt, hebben we des te meer licht van binnen nodig. Wil je iets kunnen betekenen voor de ander? Ik zeg je: ‘Durf te stralen. De wereld wordt er mooier van!’
Vanochtend zat ik aan mijn schrijftafel. Op mijn bureau keek een uiltje mij aan.
![_IMG_20150716_184826[1]](https://www.tempeltje.nl/wp-content/uploads/2015/07/IMG_20150716_1848261-1-300x225.jpg)
![_IMG_20150716_184614[1]](https://www.tempeltje.nl/wp-content/uploads/2015/07/IMG_20150716_1846141-1-300x225.jpg)
Hoe heerlijk als alles dadelijk hangt, strak uitgelijnd.
